Rozdział 2. ♥

     Pensjonat "Baron" wyprzedzał nasze wszelkie oczekiwania. Był niesamowity. Od dworca, szło się do niego około 15 minut, co nie było łatwe z walizkami i po tak ciężkiej podróży. Dlatego tym bardziej ucieszył nas widok uroczego pensjonatu nad samym morzem.
     - Widzisz to co ja? - zapytałam Izzę.
     - Tak! Popatrz tylko na te balkony! Jak one tak wyglądają, to zastanów się jak będzie wyglądał nasz apartament.
     To prawda. Weszłyśmy po krętych, kamienistych schodkach, otoczonych kwiatami, krzewami, ozdobami ogródkowymi i dotarłyśmy na taras. Nie był on duży, ale jaki piękny! Nad nami wisiał szeroki baldachim, zawieszony na drobnych kolumnach. Taras również otaczały różnorodne roślinki, dzrzewka a nawet krzaki z pomidorami. Było cudownie.
     Weszłyśmy do budynku. Na dole była publiczna toaleta, oraz dwa pokoje. Najprawdopodobniej właścicieli. Po prawej stronie stał barek, za którym siedziała starsza kobieta. Obok barku widać było schody.
     - Dobro jutro! - powiedziała po chorwacku kobieta.
     - Dobro jutro. - odpowiedziałyśmy z Izzą, troche spięte. Wcześniej zdecydowałyśmy że będziemy z nią rozmawiać po niemiecku, który razem umiemy bardzo dobrze. A co jeżeli a babcia nie zna Niemieckiego? Będzie kłopot.
     - Sprechen Sie Deutch? - zapytałam wstrzymując oddech.
     - Ja. - odparła kobieta z uśmiechem.
     Odetchnęłyśmy z ulgą. Ciekawe jak cokolwiek byśmy załatwiły. W chorwacji raczej po angielsku się nie mówi, tym bardziej że z tego języka jesteśmy średnie. A chorwacki? HAHAHA.
     - To.. Jak to załatwimy? Myślisz że rodzice podali nasze nazwiska? - zapytała mnie Izzza.
     - Chyba tak. Czekaj, spróbuję się z nią dogadać.
     - Myślę, że nie być z tym problemu, dziewczynki. - kobieta nagle odezwała się po Polsku, wywołując u nas okrzyk zdziwienia. Zaśmiała się. - Mój rodzice być Polakami. Przyjechaliśmy tu, gdy ja mieć dziewięć lat.
     - No, to nie ma sprawy. Z tego co kojarze, nasi rodzice rezerwowali u pani pokój na drugim piętrze. -odezwała się Izza.
     - Tak, pamiętam. Gdybyście miały jakieś pytania, będę tu, lub w moim domku na dole. - faktycznie, przy kamiennych schodkach, były też drugie, mniej widoczne- prowadzące na dół. Schodząc nimi, mijało się pizzernie, która była dokładnie pod nami, potem wchodziło się na drugi, mniejszy taras, także otoczony różnymi pięknymi roślinkami. Obok stał mały, uroczy domek, za którym widać było kawałek ścieżki na którą opadło drzewo. Potem dowiedziałyśmy się, że ta ścieżka prowadzi na plaże, jest to skrót.
     Kobieta dała nam klucze, a my- już trochę zmęczone- wywlokłyśmy się na drugie piętro, pod apartament numer 7. Izza przekręciła klucz w zamku, otworzyła drzwi, a naszym oczą, ukazał się niesamowity widok.
     Po prawej strony od wejścia była kuchnia. Izza od razu rzuciła się, aby przeszukać wszystkie szafki i półki. Była nowoczesna, czysta i bardzo zadbana. Po lewej stronie, była łazienka. Mała, ale urocza i bardzo czysta. Trochę dalej był barek, dzielący kuchnie z salonem. Tam za to, była wygodna sofa, komoda i stół z krzesłami. Ale jaki to wszystko tworzyło widok!
     Obok drzwi do toalety, były też drugie- do sypialni. Tam były dwa jednoosobowe łóżka, szafa i wejście na balkon. Ten był wielki. Zmieścił się tam kolejny stół i krzesła, oraz przenośny grill. Mogę się założyć, że wcisnęłybyśmy tam jeszcze nadmuchiwany mini basen, podkradziony mojej młodszej siostrze.
     - Co jak co, ale apartament to mamy boski. - powiedziałam.
     - Zgadzam się. Co powiesz na małe bieganko na plaże? - zapytała zmienionym głosem Izza.
     - Zaiste, ciekawa propozycja, lecz najpierw muszę cię o czymś uświadomić.
     - Słucham?
     - Zajmuję to łóżko!- rzuciłam się na łóżko bliżej drzwi. Zawsze miałyśmy taką teorię, że gdyby w nocy ktoś wkradł się przez okno, ta co ma bliżej do drzwi, przeżyje.
     - No super! Mam nadzieję że jakby co to po mnie wrócisz i wybawisz z rąk mordercy.
     - No ba.
     Zaśmiałyśmy się. Faktycznie, przydało by się pójść na plażę.
     - To co, ubieramy kostiumy i lecimy na plaże? - zapytałam.
     Nastała chwila ciszy. Spojrzałyśmy na siebię i już dobrze wiedziałyśmy, że każda z nas, ma już kostium na sobie. Zaczęłyśmy się szaleńczo śmiać. Właściwie z niczego.
     Chwilę potem już biegłyśmy schodami koło pizzerni. Poczułam zapach dobrego jedzenia i zaczęłam być głodna. No cóż, liczy się dotarcie jako pierwsza na plaże. Obiegłyśmy domek właścicielki, przeskoczyłyśmy leżące drzewo i piszcząc wbiegłyśmy na plaże. Przewróciłyśmy się umierając ze śmiechu, zaczęłyśmy się turlać, aż dotarłyśmy do morza. Woda była lodowata, jeszcze bardziej piszcząc wstałyśmy i z ostatnimi parsknięciami śmiechu spojrzałyśmy przed siebie. Widok odebrał nam mowę.


Oczywiście znów, mam nadzieję że się podobało i bardzo proszę o komentarze! :3